آقـــای شــهــردار !
بگویید انقـدرعوض نکـنند رنـــگ و روی ایـــن شـهر لعنتی را …
این پیاده روها ، میــدان ها ، رنگ و روی دیوارها
خــــاطـــراتــم !
دارنـــد از بـیـن مــیرونــــد . . .
آنقـدر نیستـی
کــه گاهــی حـــس مـی کنـم
عشــق را نسیـه به مـن داده ای
بی تـابــم !
نقـــد می خــواهـمــت . . .
آرام بـگیــر دلـــم …
تـنــگ نـشــو بــرایـش …
مـگــر نـشـنیــدی جـملــه ی آخــرش را !
“چــیـزی بـیـنمــان نـبــوده”